Przedsiębiorcy branży transportowej w swojej bieżącej działalności gospodarczej napotykają mnóstwo trudności. Nieuniknionym elementem rzeczywistości są podwyższane opłaty drogowe, wzrost cen paliwa, a także wysokie ceny ciągników niezbędnych do realizacji przewozów. Poza tymi trudnościami przewoźnicy w ostatnich dwóch dekadach zostali poddani presji cenowej przez zmowy cenowe producentów lub dealerów ciężarówek.
W ostatnich latach różne organy administracji państwowej lub europejskiej ujawniają istnienie karteli powodujących sztuczne zawyżanie cen pojazdów ciężarowych. Decyzje te wydawane są nie tylko na poziomie krajowym (przez np. polski Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów), lecz także na szczeblu międzynarodowym (przez np. Komisję Europejską).
Zmowa cenowa producentów pojazdów ciężarowych w Europie
Najistotniejszą w ostatnim okresie sprawą godzącą w interesy wszystkich uczestników branży transportowej jest sprawa kartelu europejskich producentów ciężarówek. W dniu 19 lipca 2016 r. Komisja Europejska wydała decyzję w sprawie: „AT.39824-Samochody ciężarowe”, na podstawie, której ustalono, że producenci samochodów ciężarowych MAN, Daimler, Iveco, Volvo, Renault, DAF pozostawali w zmowie cenowej. Na mocy porozumienia w latach 1997-2011 producenci ustalali wspólnie zawyżone ceny brutto pojazdów o masie od 6 do 16 ton oraz pojazdów ciężarowych o masie przekraczającej 16 ton będących samochodami ciężarowymi skrzyniowymi jak i ciągnikami siodłowymi. W kolejnym roku, a dokładniej 27 września 2017 r. Komisja Europejska stwierdziła, że także producent pojazdów – Scania brał udział w zmowie cenowej. Producenci zostali ukarani wielomilionowymi karami za udział w kartelu. Precyzyjne daty określające działalność zmowy producentów to: od 17 stycznia 1997 r. do 20 września 2010 r. odnośnie MAN, zaś od 17 stycznia 1997 r. do 18 stycznia 2011 r. odnośnie Daimler, Renault, Volvo, DAF, Scania.
Porozumienie pomiędzy producentami samochodów ciężarowych dotyczyło trzech głównych obszarów. W pierwszej kolejności ustalano bazowe ceny za samochody, których ostateczne ceny nie mogły różnić się w zależności od podatków, opłat lokalnych bądź wyposażenia konkretnego modelu. Ponadto producenci umówili się odnośnie terminu wprowadzenia w pojazdach nowoczesnych technologii, które umożliwiały spełnianie przez nie norm emisji spalin (Euro III, a następnie Euro IV). Ostatni aspekt porozumienia sprowadzał się do przerzucenia na końcowego nabywcę pojazdu kosztów nowych rozwiązań wymaganych normami ekologicznymi. Kartel nie dotyczył usług posprzedażowych, gwarancji na samochody ciężarowe, sprzedaży używanych samochodów ciężarowych bądź innych towarów i usług związanych z działalnością producentów. W początkowym etapie obowiązywania kartelu producentów ciężarówek wszelkie ustalenia pomiędzy producentami odbywało się na specjalnych spotkaniach menadżerów wyższego szczebla bądź na targach branżowych. W końcowych latach funkcjonowania zmowy kontakt pomiędzy producentami odbywał się już drogą elektroniczną. Wszystkie państwa Europejskiego Obszaru Gospodarczego, tj. państwa Unii Europejskiej, Norwegia, Islandia, Lichtenstein, były objęte działalnością porozumienia producentów. Komisja Europejska nałożyła wysokie kary na producentów ciężarówek.
Szacunkowo podaje się, że nabywcy pojazdów ciężarowych na terenie całej Europy w okresie obowiązywania kartelu (tj. w latach 1997-2011) producentów zapłacili o około 10-15% więcej za pojazdy ciężarowe. Ponadto, istnieją sugestie, że możliwe jest, iż nawet do roku 2014 ceny pojazdów ciężarowych odzwierciedlały działalność kartelu i były nadal uzależnione od porozumienia.