Po ponad 10-letniej batalii sądowej i wydanych w sprawie czterech wyrokach, Sąd Najwyższy ostatecznie wydał korzystny wyrok dla naszego klienta. Istotę rozstrzygnięcia stanowił art. 30 ust. 3 Konwencji CMR, zgodnie z którym opóźnienie dostawy może stanowić podstawę do odszkodowania tylko wówczas, gdy zastrzeżenie zostało skierowane na piśmie w terminie 21 dni od dnia postawienia towaru do dyspozycji odbiorcy. W stanie faktycznym sprawy, opóźnienie dostawy zostało notyfikowane przewoźnikowi przez zleceniodawcę poprzez zwykły e-mail, a Sąd II instancji uznał skuteczność tak zgłoszonego zastrzeżenia. Po złożeniu przez naszą kancelarię skargi kasacyjnej, Sąd Najwyższy musiał wiec rozstrzygnąć czy korespondencja elektroniczna (e-mail) spełnia wymaganie zgłoszenia zastrzeżenia „na piśmie”.

W uzasadnieniu korzystnego wyroku Sąd Najwyższy wyjaśnił, że zastrzeżenie złożone przewoźnikowi wyłącznie poprzez korespondencję e-mail nie było skuteczne – wysłanie wiadomości e-mail nie zrealizowało wymagania formalnego („na piśmie”) stawianego przez art. 30 ust. 3 Konwencji CMR.

Wyrok jest niezwykle ważny dla całej branży TSL. Sprawy dotyczące roszczeń z tytułu opóźnienia dostawy stanowią istotną część spraw powstałych na gruncie przewozów międzynarodowych podlegających przepisom Konwencji CMR. Niejednolita wykładnia przepisu art. 30 ust. 3 Konwencji CMR powodowała funkcjonowanie w obrocie prawnym zasadniczo rozbieżnych rozstrzygnięć sądowych odnoszących się do analogicznych stanów faktycznych. Dokonanie przez Sąd Najwyższy wykładni art. 30 ust. 3 Konwencji CMR będzie ważne zarówno dla zapewnienia jednolitości orzecznictwa, jak i dla praktyki obrotu gospodarczego – stanowi bowiem cenną wskazówkę odnośnie sposobu i momentu skutecznego zgłoszenia zastrzeżenia warunkującego dochodzenie od przewoźnika roszczeń z tytułu opóźnienia dostawy.

Od samego początku klienta reprezentowała adwokat Agnieszka Sowa z naszej kancelarii.